॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥

ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં

॥ વચનામૃત ॥

Gadhada III-2: The Attainment of All Purushārths; Incarnate God in the Form of the Guru

Prasang

September 6, 1964. Amdavad. Swamishri went for darshan of Thakorji before departing. He prostrated before Thakorji, then called Ambalalbhai of Bakari Pol and said, “Why does one not have the same feelings for the Sant as one has feelings for these murtis?”

Ambalalbhai said, “Because the attachment to one’s body is a hindrance.”

Swamishri replied, “If the body does not get in the way, then one can achieve the state of sākshātkār; however, one does not have the same realization in the manifest human form as one does for the non-manifest form. If one realizes the manifest form, then one can achieve sākshātkār. This is exactly what Shriji Maharaj has said in Gadhada III-2.”

[Brahmaswarup Yogiji Maharaj: 3/683]

તા. ૬-૯-૧૯૬૪, અમદાવાદ. સ્વામીશ્રી વિદાય લેતાં પહેલાં ઠાકોરજીનાં દર્શન કરવા ઉપર મંદિરમાં પધાર્યા. ઠાકોરજીને દંડવત્ કર્યા. પછી અંબાલાલભાઈ બકરી પોળવાળાને બોલાવ્યા અને કહ્યું, “જેવો આ મૂર્તિઓમાં ભાવ થાય છે, તેવો સાધુમાં કેમ થતો નથી?” અંબાલાલભાઈએ કહ્યું કે, “બાપા! એમાં દેહ આડો આવે છે.”

ત્યારે સ્વામીશ્રી બોલ્યા કે, “દેહ આડો ન આવે તો સાક્ષાત્કાર થાય એ ખરું, પણ મનુષ્યરૂપમાં પરોક્ષ જેવી પ્રતીતિ આવતી નથી. જો પ્રત્યક્ષ મનાઈ જાય, તો સાક્ષાત્કાર થઈ જાય! શ્રીજીમહારાજે પણ ગઢડા અંત્યના બીજા વચનામૃતમાં આ જ કહ્યું છે.”

[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૩/૬૮૩]

Nirupan

August 1961, Mumbai. One morning, Yogiji Mahārāj explained Vachanāmrut Gadhadā III-2 saying, “If Mahārāj willed, he would have placed everyone into samādhi and shown them the radiance (of Akshardham); however, he did not do so and swore (by the assembly of sadhus) instead (to believe this assembly is divine). The reason (for not showing radiance) was that everyone would become mad and divert from the path. Mahārāj says, ‘We are able to see the divinity; hence, we are swearing by the assembly.’”

[Brahmaswarup Yogiji Mahārāj: 3/220]

ઑગસ્ટ, ૧૯૬૧, મુંબઈ. એક સવારે કથામાં વચનામૃત ગઢડા અંત્ય ૨ સમજાવતાં યોગીજી મહારાજ કહે, “મહારાજ ધારત તો બધાને સમાધિ કરાવી તેજ દેખાડત, પણ ન બતાવ્યું ને સમ ખાધા, કારણ કે જો બતાવે તો ગાંડા થઈ જાય. બહેકી જાય. મહારાજ કહે, ‘અમને દેખાય છે, એટલે સમ ખાઈએ છીએ.’”

[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૩/૨૨૦]

Nirupan

June 23, 1962. Mumbai. In the afternoon discourse, Yogiji Mahārāj had Gadhadā III-2 read and said, “Satsang means Satpurush. Before acquiring the association of the Satpurush, one encounters three paths - the three inclinations (ātmā-realization, vow of fidelity, and servitude). Toward which one of these should one turn? One becomes confused (not knowing which of these three is their inclination). If someone showed them, then one’s confusion would be cleared. The Satpurush shows one which is their inclination and their confusion is cleared by trusting his words.

“One becomes deluded by anger. One would hit their own brother with an ax (being deluded with anger). One accumulates wealth due to greed. One would commit a similar sin being deluded by greed. One should ask the Motā-Purush, ‘Which is my inclination?’ Then one should offer bhakti in that direction. When one offers bhakti remaining within their inclination, then lust, etc. become weak. ‘I am a servant of Sahajānand.’

“Who is the eternal Satpurush? The Gunātit Sant. One attains sanskārs through the association of the Satpurush. One who has attained the association of such a Sant, yet cannot understand his greatness as it is has an extremely dull intellect. An ant that climbs into a bag of sugar crystals will merrily keep eating them all the way to Kāshi. Similarly, one should sit in this bag (in the form of the Satpurush). Mahārāj says: ‘This is not an ordinary assembly. I regard this spiritual assembly higher than Golok, Vaikunth, etc.’ One should perform austerities, observe renunciation and religious vows. One should focus on the divine form of God. One should believe oneself to be Brahma and do darshan - this is service in itself. We may not believe what has been said; thus Mahārāj swears. I (Mahārāj) see everyone resplendent with divine light. What do we mean by that? It does not mean a blaze of light, but it means due to one’s association with God. Otherwise, we would perceive manushyabhāv.”

[Brahmaswarup Yogiji Mahārāj: 3/362]

૨૩/૬/૧૯૬૨, મુંબઈ. બપોરની સભામાં વચનામૃત ગ. અં. ૨ વંચાવતાં કહે, “સત્સંગ એટલે સત્પુરુષ. સત્પુરુષનો સંગ થાતાં પહેલાં આત્મનિષ્ઠા, પતિવ્રતાપણું ને દાસત્વ ત્રણ મારગ આવે તો વચલો – ડાબો – જમણો કયે માર્ગે જવું તેમાં ડખો, વિભ્રાંત થઈ જવાય. કોઈ બતાવે તો વિભ્રાંત મટી જાય. તેમ સત્પુરુષ મળ્યા પછી તમારું અંગ પતિવ્રતાપણું કે આત્મનિષ્ઠા કે દાસત્વ એમ કહે, તે વિશ્વાસથી વિભ્રાંતપણું ટળે.

“ક્રોધથી વિભ્રાંત થઈ જવાય. સગા ભાઈને કોદાળી મારે. લોભે પૈસો ભેગો કરવો છે. તેમાં પણ એવું. મોટાપુરુષને પૂછવું, ‘મારું કયું અંગ છે?’ પછી તે માર્ગે ભક્તિ કરવી. હરિભક્તોને જમાડ્યા કરવા. અંગમાં રહી ભક્તિ કરે, કામાદિક ક્ષીણ પડી જાય. ‘હું સહજાનંદનો દાસ છું.’

“અનાદિ સત્પુરુષ કોણ છે? ગુણાતીત. સત્પુરુષના યોગે કરીને સંસ્કાર થાય છે. એવા સંતનો સંગ મળ્યો છે; તો પણ જેમ છે તેમ નથી સમજાતું તે અતિશય મંદબુદ્ધિવાળો. કીડી સાકરના કોથળામાં ચડી જાય તો સાકર ખાતી ખાતી કાશી પહોંચી જાય. માટે આપણે કોથળામાં બેસી જાવું. આ સભા સામાન્ય નથી. ગૌલોક, વૈકુંઠથી અધિક માનું છું. તપ, ત્યાગ ને વર્તમાન સામું જોઈ રહેવું. પોતાના સ્વરૂપને બ્રહ્મ માનવું ને દર્શન કરવું તે સેવા છે. આપણને ન મનાતું હોય તેથી સમ ખાય છે. બધાને પ્રકાશે યુક્ત દેખું છું. તે શું? તેજ-ભડકો નહીં. સંબંધે કરીને. નહીં તો મનુષ્યભાવ આવી જાય.”

[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૩/૩૬૨-૩૬૩]